از آنجایی که روغن پایه به عنوان جزء اصلی و پایه یک روانکار به شمار می آید، توجه به ساختار آن علاوه بر تعیین نوع کاربری، در بهبود و یا کاهش کیفیت روانکار تولید شده، حائز اهمیت خواهد بود. در واقع یک روانکار نظیر روغن موتور از روغن پایه و افزودنی هایی که به منظور بهبود خواص روغن پایه، به آن افزوده شده اند، تهیه میگردد؛ لذا لازم است تا بیش از همه در تعیین ترکیبات مورد نیاز یک روانکار، مشخصات روغن پایه آن مورد ارزیابی قرار گیرد. متداول ترین طبقه بندی روغن پایه، طبقه بندی API میباشد که در واقع روغن های پایه را براساس منشا، فرآیند پالایش و تولید، شاخص گرانروی،مقدار گوگرد و درصد اشباعیت به روغن های معدنی و سنتزی تقسیم بندی نموده است. در حالت ایده آل روغن های روانکار باید دارای شاخص گرانروی بالا جهت کاهش تغییرات گرانروی با دما، گوگرد کم به منظور جلوگیری از تولید و انتشار گازهای سمی و سیالیت عالی در دمای پایین باشند.